Η ζωή όλων μας ανατράπηκε απροσδόκητα από έναν άγνωστο ιό, ο οποίος άλλαξε άρδην όλες μας τις συνήθειες. Μας ξεβόλεψε απ’ τα γνωστά και τα οικεία μας, χωρίς να μας ρωτήσει, χωρίς καν να μας προετοιμάσει.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, πολλές δραστηριότητές μας ¨πάγωσαν¨, μπήκαν σε αναμονή, πατήθηκε ένα pause. Αν σας έλεγαν ότι, όταν θα αρχίσει η σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, μπορείτε να επιλέγετε ανά εβδομάδα μία δραστηριότητά σας, αλλά μόνο μία, η οποία θα ξεπαγώνει, ποια θα ¨ξεπαγώνατε¨ πρώτη; Ποια δεύτερη; Ποια τρίτη; Με ποια σειρά θα επιλέγατε το ¨ξεπάγωμα¨ των δραστηριοτήτων σας; Δείτε τι σας έχει λείψει πιο πολύ. Σκεφτείτε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να κάνετε και αναρωτηθείτε γιατί…… Ποιο είναι το δεύτερο;…… Γιατί;…… Ποιο είναι το αμέσως επόμενο; Γιατί;…… Είναι ωφέλιμο να αναλογιστείτε  τι σημαίνουν αυτές οι δραστηριότητες για εσάς.

Ήταν η παγκόσμια υγειονομική κρίση μία ευκαιρία να επαναξιολογήσετε τη ζωή σας;

Ταυτόχρονα, όμως, αυτός ο ανεπιθύμητος ιός εισήγαγε και νέα δεδομένα. Έφερε την τηλεργασία, την τηλεκπαίδευση, τις τηλεδιασκέψεις με συναδέλφους, με προϊσταμένους, με δασκάλους των παιδιών μας. Έφερε τα ψώνια του super market με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι, το δώρο στους εορτάζοντες με μία ηλεκτρονική κάρτα δώρου. Μας επέτρεψε να περάσουμε ήσυχες Κυριακές στο σπίτι χωρίς να πρέπει να κανονίσουμε παρέες και εκδρομές. Έκανε συγγενείς και φίλους να εμφανίζονται μέσα από την οθόνη του tablet ή του κινητού την ώρα που τα κεράκια σβήνουν στην τούρτα και πολλά-πολλά άλλα. Μάθαμε, εν ολίγοις, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γίνουν τα πράγματα. Μήπως κάποια από αυτά μας αρέσουν; Τι θα κρατήσουμε; Τι θα απορρίψουμε από τις παλιές μας συνήθειες, ακόμα και όταν επιστρέψουμε σε ένα καθεστώς έστω ημι-κανονικό;

Μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες ανά τον κόσμο, ανακάλυψαν, με αφορμή την πανδημία, ότι σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων τους είναι πιο παραγωγικοί δουλεύοντας από το σπίτι και σπεύδουν να αποσυρθούν από μεγάλα κτίρια στο κέντρο των πόλεων, μετακομίζοντας σε μικρότερα και οικονομικότερα. Αντιστοίχως, πολλοί τηλεργαζόμενοι απαλλάχτηκαν από το βάσανο των καθημερινών μετακινήσεων (το γνωστό commuting) και του αυστηρού ντυσίματος στο γραφείο. Είδαν χρόνο να προστίθεται στο 24ωρό τους. Απόλαυσαν λίγο παραπάνω πρωινό ύπνο ή μία μικρή siesta το μεσημέρι, το άνετο και χαλαρό ντύσιμο. Ξαναθυμήθηκαν ξεχασμένες μικρές χαρές, που τους φαινόντουσαν, πριν την τηλεργασία, μακρινές πολυτέλειες.

Άλλοι πάλι δυσανασχετούν με την υποχρεωτική εργασία από το σπίτι και ανυπομονούν να βρεθούν ξανά αγουροξυπνημένοι, φορώντας πουκάμισο και σακάκι στο πρωινό μποτιλιάρισμα με ένα ζεστό cappuccino στην πλαστική θήκη του αυτοκινήτου τους. Να συναντήσουν ξανά από κοντά συναδέλφους και πελάτες και να αφεθούν σε όλα εκείνα που μόνο οι κατ’ ιδίαν συναντήσεις ξέρουν να μας προσφέρουν.

Υπάρχει, βέβαια, και η ενδιάμεση επιλογή, την οποία προσωπικά ακολουθώ εδώ και χρόνια, από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω ως Δικηγόρος: δύο-τρεις φορές την εβδομάδα στο γραφείο και τις υπόλοιπες από το σπίτι.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο τι ταιριάζει στον καθένα από εμάς.

Ας δούμε τι μας ταιριάζει, τι θα κρατήσουμε από την προ-covid ζωή μας και τι θα αφήσουμε. Τι θα διατηρήσουμε από τις νέες πρακτικές που έφερε η καραντίνα και τι θα ευχηθούμε να μην ξαναέρθει ποτέ. Η παρούσα στιγμή είναι μία μεγάλη ευκαιρία για όλους μας να επανεξετάσουμε τι μας αρέσει και τι μας ενοχλεί. Τι ευχαριστιόμαστε και τι μας κουράζει.

Γιατί τώρα ξέρουμε ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ.