Μια συζήτηση από αυτές που κάνουμε στο πόδι με ανθρώπους που συναντάμε στις καθημερινές μας συναλλαγές ήταν η αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν. Στο φαρμακείο της γειτονιάς μου, αφού είχα ψωνίσει μία καταπραϋντική κρέμα που χρειαζόμουν, ρωτάω την υπάλληλο πώς πάει το καλοκαίρι και μου απαντάει με έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπο: «μόνο ένα μπάνιο έχω κάνει». «Κι εγώ μόνο δύο» ήταν η απάντησή μου. Παραδίπλα στεκόταν ο νεαρός Φαρμακοποιός και θεώρησα ευγενικό να τον εμπλέξω κι αυτόν στη συζήτηση: «εσείς;» τον ρωτάω. «Εγώ κανένα, από επιλογή». «Από επιλογή;;;» ρωτάω έκπληκτη ως γνήσια λάτρης της θάλασσας. «Ναι, από επιλογή» μου απαντάει με σίγουρη φωνή. «Πώς κι έτσι; Είστε του βουνού;» συνεχίζω εγώ, υπακούοντας στη διερευνητική μου περιέργεια. «Ούτε του βουνού, ούτε της θάλασσας. Του Netflix.», μου απαντάει αποστομωτικά. «Του Netflix;;;» λέω, μη μπορώντας να κρύψω την έκπληξή μου μεν, αλλά αμέσως προσθέτω: «επομένως το ερώτημα ¨βουνό ή θάλασσα;¨ αποκτάει στην εποχή μας και τρίτο σκέλος: ¨βουνό, θάλασσα ή Netflix;¨. Οκ!».

Έφυγα απορημένη και προβληματισμένη. ¨Μα αλήθεια τώρα;¨ σκεφτόμουν. ¨Πώς γίνεται ένα νέο παιδί (γύρω στα 30 τον τοποθετώ) να επιλέγει τις Κυριακές του να τις περνάει στο σπίτι παρακολουθώντας από τον καναπέ του σειρές και ταινίες, αντί να αλωνίζει την Κρήτη ανακαλύπτοντας τις ατελείωτες παραλίες της,  όπως κάναμε εμείς στην ηλικία αυτή; Τι θα κάνει αργότερα, όταν θα έχει στην πλάτη του μία εργασιακή 25ετία, γάμο, ανατροφή και διαπαιδαγώγηση παιδιών, οικονομικές υποχρεώσεις, το χτίσιμο ή την αναζήτηση προς αγορά οικογενειακής στέγης που να καλύπτει τις ανάγκες όλων των μελών και ένα σωρό άλλες έγνοιες που έρχονται με το πέρας των χρόνων;¨

Είναι θέμα εποχής;

Ομολογώ ότι οι αρχικές μου σκέψεις ήταν αυτού του είδους. Ήμουν υπό το σοκ της νέας αυτής πληροφορίας, ότι δηλαδή, υπάρχει πλέον και μία κατηγορία ανθρώπων που επιλέγει τη ραθυμία της οθόνης, στον ελεύθερο χρόνο της. Στην αρχή το απέδωσα αποκλειστικά στην εποχή μας και ιδίως στη μετά – covid εποχή, κατά την οποία γιγαντώθηκε η συγκεκριμένη πλατφόρμα. Όσο, όμως, περνούσε η ώρα άρχισα να σκέφτομαι ανθρώπους παλαιότερων γενεών που δεν τους άρεσε η θάλασσα. Ούτε το βουνό. Τις Κυριακές του καλοκαιριού, ενώ όλοι έτρεχαν, στην εποχή των ‘80ς και των ‘90ς, στις παραλίες, κουβαλώντας ταπεράκια με κεφτεδάκια και εμπριμέ ομπρέλες θαλάσσης, αυτοί προτιμούσαν την ησυχία της αυλής τους ή την κουβέντα στο καφενείο του χωριού.

Μου ήρθε στο μυαλό ο παππούς μου. Ήταν ένας από αυτούς. Δεν τον ενδιέφεραν ποτέ οι εκδρομές, ούτε το χειμώνα, ούτε το καλοκαίρι. Όσο και να τον παρακαλούσαμε δε δέχτηκε ποτέ να μας ακολουθήσει σε κάποια απ’ τις εξορμήσεις μας στη φύση. Ο ίδιος, βέβαια, δούλευε στη φύση, αφού ήταν αγρότης, κι έτσι ήταν σε καθημερινή επαφή μαζί της, αλλά στον ελεύθερο χρόνο του δεν αναζητούσε την περιπέτεια, ούτε την εξερεύνηση άλλων τόπων. Ήταν πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα που τον ξεκούραζαν και τα υπερασπιζόταν μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτά ήταν τα εξής ταπεινά: η διαδρομή με τα πόδια από το σπίτι στο καφενείο, η κουβέντες με τους συγχωριανούς στο καφενείο, να περάσει απ’ το μπακάλικο να ψωνίσει τις παραγγελιές της γιαγιάς, απ’ το φούρνο, απ’ τον κρεοπώλη… αυτά. Είχε φτιάξει μία ρουτίνα ξεκούρασης, που την ακολουθούσε πιστά και όχι μόνο όταν πια ήταν προχωρημένης ηλικίας, αλλά από νέος.

Σιγουριά και Θάρρος

Παρόλο που δε μπορούσα να τον καταλάβω, ούσα η ίδια ταξιδιάρα ψυχή,  πάντα θαύμαζα το θάρρος που είχε ο παππούς μου να αρνείται όλες τις προτάσεις μας για βόλτες κ εκδρομές, αγνοώντας τη δική μας δυσαρέσκεια και να εμμένει στην προσωπική του ρουτίνα ξεκούρασης. Ίσως, λοιπόν, σκέφτηκα εκ των υστέρων και να ζήλεψα λίγο τη σιγουριά με την οποία μου απάντησε ο νεαρός Φαρμακοποιός. Αυτή η μικρή συνειδητοποίηση με έκανε να σκεφτώ βαθύτερα: παρόλο που δε συμφωνώ μαζί του, γιατί εμένα προσωπικά δε μου αρέσει να περνάω τις Κυριακές μου βλέποντας Netflix, αυτό που θαύμασα σε αυτόν είναι το θάρρος του να δηλώνει χωρίς περιστροφές και να υπερασπίζεται τις προτιμήσεις του.

Και ναι, είχα καταλήξει: θεωρώ ότι η σύγχρονη εποχή, με τις άπειρες επιλογές που μας προσφέρει για διασκέδαση, εκδρομές και ταξίδια μας έχει στερήσει το θάρρος της γνώμης μας. Μας επιβάλλει ένα lifestyle που ορίζει πώς θα αξιοποιήσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας, σε τέτοιο βαθμό που θεωρείται σχεδόν αδιανόητο να μην επιλέξεις τη δράση, την οποία, φυσικά, στη συνέχεια θα προβάλλεις στα κοινωνικά δίκτυα  για να δείξεις πόσο επιτυχημένος και ευτυχισμένος είσαι. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μας έχει κάνει να αμφισβητούμε συνεχώς τον εαυτό μας, όταν η προσωπική μας εκδοχή της ξεκούρασης υστερεί σε λάμψη από αυτήν που μας προβάλλουν τα κοινωνικά πρότυπα. Συγκρινόμενοι συνεχώς με το τι κάνουν οι άλλοι γύρω μας, νιώθουμε να μειονεκτούμε αν μία Κυριακή αποφασίσουμε να αφεθούμε στη θερινή ραστώνη.

Εσωτερική Βεβαιότητα

Χρειάζεται να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, μέσα από το Life Coaching ή άλλες μεθόδους, για να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και  να υπερασπιστούμε όλα όσα μας αρέσουν ή ακόμα και τη διάθεσή μας, η οποία μπορεί να αλλάζει κατά περιόδους. Χρειάζεται να δουλέψουμε για να μάθουμε να λέμε με άνεση ένα βροντερό ΟΧΙ σε όσα δεν μας ταιριάζουν.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαστε ανοιχτοί στο να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα, γιατί μόνο βγαίνοντας έξω από τη ζώνη άνεσής μας θα ανακαλύψουμε καινούριες εμπειρίες. Αλλά αν, έχοντας δοκιμάσει και ξαναδοκιμάσει κάτι, βλέπουμε ότι δεν αλλάζει η δυσαρέσκεια που αυτό μας προκαλεί ή μας αφήνει αδιάφορους, τότε οφείλουμε να θέσουμε τα προσωπικά μας όρια και να ζητήσουμε από τους γύρω μας να τα σεβαστούν.

Αυτή η αίσθηση εσωτερικής βεβαιότητας, η αίσθηση ότι ξέρουμε τι μας ευχαριστεί και τι όχι και το δηλώνουμε ξεκάθαρα, είναι ένα διαχρονικά υπέροχο συναίσθημα! Μην το στερείστε. Διεκδικήστε το!