Ο χρόνος συχνά ξεθωριάζει τις αναμνήσεις.

Κάποιες στιγμές, όμως, κάποιες μέρες, όπως και κάποιες περίοδοι της ζωής μας μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας. Συνήθως είναι οι πιο δύσκολες ή οι πιο ευχάριστες. Τα δύο άκρα: οι μεγάλες δυσκολίες και οι μεγάλες χαρές. Είναι οι μεγάλοι σταθμοί στη διαδρομή μας. Μια τέτοια περίοδος για εμένα είναι η χρονιά της Γ΄ Λυκείου, κατά την οποία προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και μία τέτοια μέρα, η ημέρα των γενεθλίων μου εκείνης της χρονιάς.

Θυμάμαι να πηγαίνω στο σχολείο κρατώντας μία κούτα γεμάτη από τις αγαπημένες μου τρούφες, για να κεράσω τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου. Φορούσα τα καλά μου και ήμουν πολύ χαρούμενη για αυτή την ξεχωριστή για εμένα ημέρα. Θα έλεγα ότι πετούσα στα σύννεφα, μέχρι τη στιγμή που με προσγείωσε στη γη των σκέψεων και των συλλογισμών η ερώτηση της συμμαθήτριάς μου της Γεωργίας. Με τη Γεωργία συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο και συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί προς το σχολείο. «Καλημέρα! Γιατί κρατάς γλυκά; Αλήθεια; Χρόνια Πολλά, να ζήσεις!» και αμέσως μετά: «Πού θα πας απόψε;» «Πού να πάω;» ρωτάω εγώ απορημένη. «Να το γιορτάσεις. Δε θα βγεις;» Ακολούθησαν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής… «Πω, πω… δεν το είχα καν σκεφτεί… δεν είχα καν σκεφτεί ότι σήμερα που είναι τα γενέθλιά μου θα μπορούσα να βγω…» της απάντησα σοκαρισμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Εκείνη τη στιγμή, φυσικά, δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν μία από τις στιγμές που θα έμεναν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου. Η υπόλοιπη μέρα δεν μου έχει μείνει τόσο έντονα, όσο μου έχει μείνει εκείνη η στιγμή, επειδή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο δοσμένη ήμουν στο στόχο μου. Στα 18^α γενέθλιά μου δε βγήκα να διασκεδάσω όπως θα περίμενε η συμμαθήτριά μου. Γιατί; Ήταν κλειστές οι καφετέριες, τα fast-food, οι κινηματογράφοι, οι disco της εποχής εκείνης, όπως είναι σήμερα; Όχι, όλα ανοιχτά ήταν τότε. Ήμασταν σε καραντίνα; Όχι, η λέξη αυτή δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας τότε. Αλλά εγώ, είχα δημιουργήσει τη δική μου καραντίνα. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά εκείνη τη χρονιά του 1993 αλλά και κάθε άλλη προηγούμενη και επόμενη χρονιά μέχρι σήμερα. Φίλους πολλούς και αγαπημένους είχα και οι γονείς μου ευχαρίστως θα διέθεταν όσα χρήματα κι αν τους ζητούσα για να διασκεδάσω με την παρέα μου εκείνη την ημέρα. Κι όμως, δεν είχα καν σκεφτεί ότι μπορώ να βγω να διασκεδάσω. Είχα δημιουργήσει ένα καθημερινό πρόγραμμα σχολείο-φροντιστήριο-διάβασμα, στο οποίο δε χωρούσε τίποτα άλλο. Οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπήρχε για εμένα, όχι μόνο στην καθημερινότητά μου, ούτε καν στο μυαλό μου σαν σκέψη…

Άξιζε; ΝΑΙ! Το μετάνιωσα; ΟΧΙ.

Όχι, γιατί όλες οι επόμενες χρονιές με βρήκαν να γιορτάζω τα γενέθλιά μου διοργανώνοντας μοναδικά party στο φοιτητικό μου σπίτι στην Αθήνα και να απολαμβάνω τους φίλους, τα γέλια, την ανεμελιά, την ανεξαρτησία της φοιτητικής ζωής. Έχοντας πετύχει το μεγάλο μου στόχο που για εμένα, τότε, ήταν η Νομική Αθηνών.

Και θα μου πείτε: αν δεν τον είχες πετύχει, τι θα μας έλεγες σήμερα; Ή τι έχουν να πουν αυτοί που δεν πέτυχαν, παρά τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος και τις θυσίες; Η απάντησή μου είναι ότι αυτή η χρονιά σε μαθαίνει να δουλεύεις μεθοδικά και οργανωμένα. Αν την ‘εκμεταλλευτείς‘ , αν είσαι ανοιχτός σε όλα όσα έχει να σε διδάξει, τότε έχεις αποκτήσει εφόδια για μια ζωή, που θα τα έχεις στη φαρέτρα σου και θα τα χρησιμοποιείς σε κάθε επόμενο μεγάλο στόχο που εσύ θα θέτεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Κι αν δεν περάσεις με την πρώτη στη Σχολή που θέλεις, θα περάσεις με τη δεύτερη, με την τρίτη, θα βγεις στο εξωτερικό, θα πας σε μία Ιδιωτική Σχολή… υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, λέει ένα ρητό. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο να γίνετε οι μελλοντικοί επαγγελματίες στον τομέα που ο καθένας θα επιλέξει. Και πιστέψτε με, δεν είναι πιο επιτυχημένοι, ούτε κερδίζουν περισσότερα χρήματα αυτοί που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο με την πρώτη χρονιά. Κοιτάξτε γύρω σας, ρωτήστε συγγενείς και φίλους των γονιών σας που έχουν λαμπρή καριέρα.

Ακόμα κι αν δεν περάσεις με την πρώτη χρονιά στο Πανεπιστήμιο, όταν έχεις βάλει τα δυνατά σου, όταν εργάζεσαι αναπόσπαστος και δε χάνεις το χρόνο σου, νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Αποκτάς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου. Έχεις αυτοέλεγχο. Όλα αυτά είναι δύναμη. Και είσαι μόνο κερδισμένος μετά από μία τέτοια προσπάθεια. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Τη χρονιά εκείνη, η διασκέδασή μου ήταν το σχολείο. Εκεί ξεκουραζόμουν, εκεί έβλεπα τους φίλους μου, εκεί σκαρώναμε φάρσες, εκεί λέγαμε αστεία, εκεί πειράζαμε ο ένας τον άλλο, εκεί γελούσαμε μέχρι δακρύων. Το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας βαρύ, αλλά οι ώρες του σχολείου μας γέμιζαν ενέργεια. Γι’ αυτό χαίρομαι που έστω και τώρα, στις 12 Απριλίου, ανοίγουν τα Λύκεια στη χώρα μας και τα παιδιά θα επιστρέψουν στο σχολικό τους περιβάλλον.

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους φετινούς υποψήφιους των Πανελληνίων Εξετάσεων.

Σκεφτείτε ότι φέτος δεν είστε μόνο εσείς σε καραντίνα. Είναι και όλη η γειτονιά, είναι και όλη η πόλη, είναι και όλη η χώρα, είναι και όλος ο κόσμος. Θα περιμένατε μεγαλύτερη συμπαράσταση;